User Profile

Crime kan ook té cozy zijn. Kabbelend geneuzel. En veel te Brits om voor Scandinavische thriller pastiche door te gaan.

Nogal over the top gewelddadig, en de hoofdpersonen van ook wel heel makkelijk over van homofobe slechte vaders naar love is love en iedereen moet zichzelf kunnen zijn, met nog wat preken over white privilege gratis erbij. Maar goed, het leest wel als een trein.

Een soort van biografie van een bijna vergeten naïeve kunstenaar, maar ook een verslag van de dood van de echtgenoot van de auteur, een een glimp van het leven van Einstein, en een verslag van het schrijven van het boek, en een portret van een lesbische liefde in de jaren dertig en veertig, een nog veel meer. Heerlijk. Het is aangenaam niet groots en meeslepend, maar vooral heel menselijk.

Ja, hum. Hoe meer boeken ik van Niewierra lees, hoe meer ik me aan haar schrijfstijl ga ergeren. De plot is interessant genoeg - vrouw ontdekt dat haar Bosnische man die onverwacht zelfmoord pleegde niet is wie hij altijd heeft gezegd - en er worden interessante vragen opgeworpen over schuld en boete tegen de achtergrond van oorlogsmisdrijven in voormalig Joegoslavië. Alleen jammer dat het in zo'n afgrijselijke Libelle-zomerlezen-stijl is geschreven. Het bestaat vooral uit innerlijke monoloog, huilbuien en af en toe een knullige moordaanslag. Om van de appjes met emoticons nog maar te zwijgen. Sterretje erbij omdat de (meeste) "slechteriken" diepgang en nuance hebben, maar dan nog geen meesterwerk, thrillerprijs of geen thrillerprijs.

Je moet er een beetje van houden denk ik, het is een beetje fluffy en lief met allemaal aardige mensen die het beste met elkaar voor hebben. De Grote Geheimen waar het in de flaptekst over gaat zijn niet heel erg wereldschokkend, en zelfs de (weinige) slechteriken zijn grotendeels niet echt slecht. Niet echt een nagelbijter dus. Maar ach, het is bijna kerst, en we kunnen wel wat woke feelgood gebruiken in de wereld.