User Profile

Berandu irakurri nuen, ez argitaratu zen garaian. Ez dakit zenbat edo nola mugituko ote zidan barrena, lehenago irakurri izan banu.

Ikuspuntu desberdinak erakusten ditu, euskaldun guztioi asko eragiten digun gaiaz. Beraz, ez da norbere iritzien defentsa bat gustura irakurtzeko liburu bat. Eta, hala ere, ez zidan ekidistantzia sentsaziorik eman. Liburu ona dela suposatzen dut. Eta irakurtzen duena, herritar politikoki ona baita ere!

Inkisizioari buruzko komiki hau oso gogorra suertatu zitzaidan. Badu meritua beraz! Halakoxea baita lantzen duen gaia.

Marrazkiei dagokionez, pertsonaiak oso arraroak dira, itsusiak orokorrean, eta nik ilustrazioaz ezer ez dakidan arren, hor ere lorpen maila altu bat dagoen susmoa dut.

Ezagutu beharreko pertsonaia da Cascanteko gizon hau. Harrigarria da bere bizitza, txundigarria nola batere ikasketarik gabe gauzak garbi izan eta ekintza zuzenak edo anarkistak burutzeko izan zuen jarrera. Eta komiki hau oso egokia da ideia orokor bat edukitzea erraz lortzeko.

Dokumental bat ere ikusi nuela uste dut.

Amets gure ikastolara etorri zen, ikasleek liburua irakurri zutenean. Kontakizun gogorra izan arren, gure familietako batzuek ere antzekoak pasa dituzte... Liburu hau ez da horrelakorik bizitu ez dugun europarrontzat bakarrik. Protagonistarekin identifikatu daitezkeen ume euskaldun ugarirentzat ere ari da izaten.

Eskerrik asko Ibrahimari ere, gogoratu nahi ez dena kontatzeagatik.

Komikien artean Maus omen da Kixote bezala, baina Persepolis ere hortxe-hortxe. Eta, gainera, europarrontzat ezezagunagoa den gatazka bat azaltzen du; eta autobiografia da; eta gainera emakumea da egilea.

Irakurri beharrekoa, egoera oso latzak modu jasangarrian jarriak, baina gertakizun latzak kontatu eta aditu egin behar dira. Historia ezagutu egin behar omen da, errepika ez dadin... Persepolis lan zintzoa, ausarta eta kalitate bikainekoa da.

Kosta zitzaidan pixka bat irakurtzea, ez dakit ingeles mailagatik izango zen. Hala ere, gomendatzen dut.

Barrua kolpatu zidan eszena batek (ez da izorrakia, baina adi, banoa eta) hildako batzuk ikusi eta benetakoak ez direla pentsatzen dutenean. Hil bezain pronto ahaztu zituzten, ez gara deus, sentsazio hori eman zidan kolpetik.

Autobiografiko samarra omen da, idazlea neskatila zenekoa. Ingeles berezia dago dialogoetan, AEBetako hegoaldekoa.

Beltzen esklabotzaren amaierako gizartea erakusten du nobelak. Gaur egun oraindik badago arrazismoa, baina liburua argitaratu zenean funtzio sendagarria izan omen zuen liburu honek, aurrera egiten lagundu omen zuen.

Gomendatzen dut irakurtzea. Eta ondoren, 1962ko zuri-beltzeko film zaharra ikustea ere bai, liburuan bezalaxe guztia!

Harritzen naiz nola ez duen jende gehiagok aipatu izan Atxagaren liburu hau. Obabakoak ez zitzaidan gustatu gaztetan, adibidez (bi aldiz saiatu nintzen) eta hau, berriz, harribitxi bat iruditzen zait. Eman aukera bat!

Denboran aurrera eta atzera eramaten zaitu eta garai bateko girotik bestera aldatzen zara, nahastu egiten dira... pasada bat iruditu zitzaidan.

Gaztelaniaz dakigunontzat behintzat, katalanez irakurtzen saiatu eta posible da ulertzea, gustura irakurtzea. Hori bai, luzea da (eta monastegi kontuekin une batzuetan aspertu nintzen).

Izugarri gustatu zait. Bizitza laburra dugunoi buruz da...

Gustura irakurri nuen. Gero liburua pasa diedanek ere, gustatu zaiela esan didate. Zalantza daukat (irakurtzen nuen bitartean pentsatzen nuen) ea nola zahartuko den liburu hau. Izan ere, nire garaiko erreferentzia kulturalekin txisteak egiten ditu... niri barrea ahots goran atera zidan noizbait, baina hemendik 20 urterako irakurleei ez die berdin balioko.

Portzierto, pertsonaia potenteena Igone, noski. Ai ama!